A queima do meco

Dous invernos sen escoitar caer as gotas o outro lado da xanela

Dous anos xa sen saber como brilla o sol tombado na area

As ás partidas xa non deixan despegar do meu niño

E as pernas xa non queren seguir ningún rastro de camiño

Xa non quero pintar arcos da vella no ceo

nin debuxar sorrisos na cara de ninguén

Non volverei florecer por moita primavera que veña

ata que a miña alma se una ca miña terra

Sé

Tal vez non miremos máis ala
tal vez non o saibamos ninguén
tal vez non ollemos iso xamais
pero só existe unha así.

Unha cousa única
que poucos poden gozar
unha cousa que te fai único
e da que me encanta gozar

É máxica, é ledicia,
é historia, é futuro,
sempre a sentirei
e sempre a falarei.

Días de cotián

Un río que chega ó seu fin
deixando o seu son atrás.

Un atardecer tras ó mar
cas últimas luces do día.

Unha mirada atrás
cando xa non hai ninguén.

Unha noite sobre os ombros
ca última estrela no ceo.

Camiños

Os camiños curtos
fanse longos,

os camiños longos
fanse curtos,

pero sen ti
non quero camiñar.

Sen tempo

Derrúbanse ilusións,
derrúbanse fortalezas,
derrúbanse futuros,
derrúbase o meigallo dos teus ollos,
derrúbase o sorriso co que soñei,
pero hoxe levantarémonos
para amosar que o amor
non se pode derrubar.

Días grises

Hoxe non sabes que fas aquí,
moreas de xente pasando o teu carón,
pero non sabes se lle late o corazón
…
tampouco esperas ningunha resposta.

Algún levanta a mirada do chan
case se cruzan as miradas,
pero miramos cara outro lado
como se os ollos queimasen.

Todos vestidos cos seus traxes negros
xa non saben o que é un sorriso,
caras longas e cabezas agachadas,
non saben nin o que os fai andar.

Escoita!! un rapaz xogando,
Mírao!! aínda sabe sorrir,
Escoita!! as súas carcaxadas,
Mírao!! bríllalle a mirada.

Aínda hai mundo,
aínda quero vivir.

Aínda hai motivos…
polos que vivir,
polos que soñar.

 

Alén do ceo

Un son,
un rumor,
un grito,
que se eleva
ó infinito.

Unha voz,
a túa voz,
o que vale…
non é máis
que o que ti vales.

Levántate e berra
máis alá das montañas,
alza a túa voz
máis alá das estrelas.

Que te escoiten
ata chegar ó infinito,
que te escoiten
ata no ceo azul.

Porque túa voz
é un sentimento,
porque túa voz
levantará o mundo.

Loita

Aquilo que tes dentro
que non te deixa vivir,
sufrimento nas entrañas
que te fai desvivir.

Dóeche e sofres
porque non quere saír,
unha larga sombra
da que queres fuxir.

Loita…
por todo o que te fai seguir,
polo que te fai vivir.

Loita…
porque ti tamén mereces vivir.